Sukces Kancelarii przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w sprawie dot. zaskarżenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

Sukces Kancelarii przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w sprawie dot. zaskarżenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie skargi na uchwałę rady gminy w podpoznańskiej miejscowości w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania. Sprawa dotyczyła wytyczenia poprzecznej drogi gminnej dzielącej działkę skarżących na dwie nierówne części.

Wniesiona przez Kancelarię skarga kasacyjna zarzucała orzeczeniu sądu I instancji brak rozważenia czy działanie rady gminy przy wykonywaniu władztwa planistycznego nie stanowiło nieuprawnionej ingerencji w prawo własności skarżących oraz czy nie stanowiło nadużycia tzw. władztwa planistycznego – wobec braku rozważenia interesu publicznego oraz interesu indywidualnego skarżących, w tym oceny czy ustalenia planu mają charakter optymalny, stanowiący działanie proporcjonalne.

Zarzuty zostały oparte na naruszeniu przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z przepisami wynikającymi z Konstytucji, Kodeksu cywilnego oraz postanowieniami Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności dotyczącymi ochrony prawa własności.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił argumenty podniesione w złożonej przez Kancelarię skardze wskazując w uzasadnieniu (sygn. akt II OSK 2541/14), że obowiązkiem sądu administracyjnego jest dokonanie oceny czy kwestionowany akt planistyczny wprowadzając określone ograniczenia w realizacji przysługującego stronie skarżącej prawa własności podjęty został nie tylko z uwzględnieniem zasad wynikających z przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 1 ust. 2 i art. 6 ust. 1 i 2) ale też z poszanowaniem wynikającej z art. 31 ust. 3 Konstytucji zasad zasady proporcjonalności, a w konsekwencji zakazem nadmiernej ingerencji w chronione konstytucyjnie prawo własności (art. 64 ust. 3 Konsytucji).

To ważne orzeczenie dla osób decydujących się na zaskarżenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Treść uzasadnienia potwierdza, że władztwo planistyczne gmin nie jest nieograniczone, zaś każdorazowe ograniczenie prawa własności musi być proporcjonalne. Żaden akt organu nie może być podjęty arbitralnie, bez należytego rozważenia interesów strony, której dotyczy.

Warto zaznaczyć, że zaskarżenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego możliwe jest na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Stosownie do tego przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej może – po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Skargę składa się za pośrednictwem organu w terminie 30 dni od daty otrzymania odmownej odpowiedzi na wezwanie lub w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania, gdy ody organ nie odpowiedział na wezwanie w ustawowym czasie przewidzianym na załatwienie sprawy.